"Dekameron" (z greckiego: dziesięć dni) to cykl 100 nowel, opowiadanych w ciągu 10 dni 1348 roku przez grupę szlachetnie urodzonych florentyńczyków, którzy schronili się przed epidemią dżumy w podmiejskiej willi.Kolejne opowieści wciągają nas w świat zmysłów - miłości niekoniecznie małżeńskiej, przygód erotycznych, uciesznych gier i zabaw będących udziałem ludzi bystrych i inteligentnych. Znakomicie nakreślone sylwetki bohaterów, złożoność i wielobarwność ich charakterów, realizm obyczajowy, to niewątpliwe atuty tego zbioru. Co więcej, Boccaccio snuje opowieść bez dygresji i dłużyzn, skupiając całą uwagę na jednym wątku, zaskakując słuchaczy niespodziewanymi zwrotami akcji i efektowną pointą."Dekameron" powstał w połowie XIV wieku, długo krążył w rękopiśmiennych odpisach, by po z górą stu latach doczekać się oficjalnego wydania. Czytelnicy nie cieszyli się nim jednak zbyt długo - w połowie XVI wieku książka trafiła do kościelnego indeksu ksiąg zakazanych. I chyba tkwi w nim do dziś.

Wydana tuż po II wojnie światowej powieść-parabola, jedna z najważniejszych książek XX wieku. Albert Camus zawarł w niej swoje przemyślenia odnoszące się do doświadczeń wojennych, a także życia ludzkiego w ogóle. Na poziomie realistycznym to powieść o epidemii dżumy, która wybucha w algierskim Oranie, podlegającym wówczas Francji. Główny bohater, doktor Bernard Rieux, za wszelką cenę stara się opanować epidemię, pomagając chorym i izolując ich od zdrowych. Na poziomie parabolicznym opisaną dżumę można zaś rozumieć jako wojnę, jako totalitaryzm i wreszcie - jako zło tkwiące w człowieku. Powieść ma wymowę ponadczasową i odnosi się do ogólnych wartości, wspólnych każdej epoce. Każdy może odnieść treść "Dżumy" do własnych doświadczeń.