Kulmowa w swojej twórczości podgląda z zachłanną ciekawością siebie iświat. Jej wiersze są smutne smutkami świata i radosne radościami życia.Ale czasem autorce za ciasno w tej rzeczywistości i wtedy ostrożniezerka na drugą stronę. Pukała tak w tomiku "Stukam, pukam" (Iskry,1959), potem w "Suplemencie moim" (W drodze ``90), a teraz puka w tomiku"Prośba o nieskończenie". W tych wierszach autorka próbuje poznaćNiepoznawalność, wysłowić Niewysławialność, dotknąć Niedotykalności. Tojakby małe, nieporadne monologi z Bogiem, a moze nawet rozmowy? Skąpowiary w tych wierszach, ale pękają one od nadmiaru nadziei. Bo całatwórczość Joanny Kulmowej jest poezją nadziei.

Zbiór zabawnych, często pikantnych, wierszyków, które bawiły (i gorszyły!), bawią i bawić będą jeszcze następne pokolenia. Ich autor ze swadą i ironią kpi z ludzkich przywar, nierzadko "szargając świętości", łamiąc zakazy i nakazy, występując przeciwko kołtunerii i pruderii. Wiele zabawnych sformułowań, których pełno w Słówkach, weszło na stałe do naszego języka potocznego, choć czasem sami nie wiemy skąd wzięło się stwierdzenie typu: "w tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało na raz".